دیرگاهی ایست از سر  دلتنگی خود را ترک کرده ام.دلم را در کوچه دلتنگ خاطرات جا گذاشتم.رمستان پیش آنقدر سخت بود که تمامی بهارم را ربود. دیرگاهی ایست ترانه ایی ننوشتم ودلی را زمزمه نکردم .دیرگاهی ایست که چون شعله خاموش وچون یاد فراموش شدم.دستم را بگیر   که مرداب زندگی مرا  پایین میکشد............