خسته از غربتی بی انتها

میشکنم صف تمام جاده ها

میخوام از دست خودم فرار کنم

اما افسوس نمیدونم به کجا

دلزده از پیچ جاده های سبز

دل میدم به اواز رهگذرها

می پرسم از همه ادمکها

میرسه این جاده اخر به کجا

یک نفس میخنده هر رهگذری

میگه این جاده نداره انتها

اره من یه عمر که مسافرم

توی پیچ وخم روزهای سیاه

میخوام از دست خودم فرار کنم

اما افسوس نمی دونم به کجا